Gelukkig kan ik er om lachen

Degene die mijn verhalen hier gevolgd hebben hebben misschien opgemerkt dat mijn reis tot nu toe vrij voorspoedig verlopen is. Geen problemen met de vlucht, geen belangrijke dingen kwijtgeraakt, binnen no-time onderdak gevonden en ook bij mijn stage gaat alles soepel. Dat kon natuurlijk niet zo door blijven gaan… Daarom zal ik nu beginnen met een verhaal over hoe ik ondanks mijn eigen klungeligheid 2 weken geleden een heel leuk weekendje in Wellington heb gehad.

Het ging eigenlijk al heel snel mis, mijn huisgenootje en buurman uit Nederland (Luke) is ook in Nieuw Zeeland, hij volgt een semester in Wellington. Al een tijd geleden, aan het begin van mijn reis hebben we elkaar kunnen ontmoeten in Christchurch en het idee was dat ik ook nog een keertje bij hem op bezoek zou komen. Nou hadden we daar samen een mooi weekend voor uitgezocht, maar ergens in mijn geheugen is iets misgegaan waardoor ik per ongeluk vliegtickets voor een week later had geboekt… En wanneer kwamen we daarachter? Een paar dagen voor hij mij verwachtte, toen hij net een trip naar Abel Tasman had geboekt in het weekend waar mijn tickets voor waren! (Dit was pas de eerste van mijn drie onhandige acties…) Nu laat ik dit de pret niet bederven, Christchurch is best wel een saaie stad en ik had alleen maar goede verhalen over Wellington gehoord dus ik keek er nog steeds naar uit om te gaan, ook al was het dan in mijn eentje.

Afijn, een week later was het dan zover, zaterdagochtend om 7 uur zou mijn vlucht vertrekken, en ik had een shuttle bus geboekt die mij om kwart over 5 op zou pikken. Vrijdagavond tegen beter weten in toch een paar drankjes gedronken met mijn huisgenoten, maar ik was verstandig genoeg om op tijd naar bed te gaan. Tas helemaal ingepakt, kleren die ik aan wou doen klaargelegd, en de wekker gezet. Wat kan er nou misgaan? Nou dat weet ik eigenlijk nog steeds niet. De volgende ochtend werd ik uit mezelf wakker, wat me al verbaasde. Vervolgens constateerde ik dat het buiten licht was, waardoor ik me realiseerde dat er iets mis moest zijn. Dus ik pak mijn telefoon, en ja hoor, precies 1 minuut voor 7… Oeps! Ik heb het gelijk gecontroleerd, maar mijn wekker stond echt aan op het juiste tijdstip en de goede dag. Ik ben er of vol doorheen geslapen (net als mijn 2 kamergenootjes) of wat ik eerder denk ik heb hem per ongeluk uitgeschakeld in mijn slaap. Hoe dan ook, onhandigheid nummer twee, check! Nu had ik erg veel zin in het weekend en alles al geboekt en geregeld dus ondanks dat het een beetje prijzig was (alhoewel ik het erger verwacht had) heb ik last minute een nieuw vliegticket geboekt voor half 11 in de ochtend. (En deze vlucht heb ik ook daadwerkelijk gehaald)

Tot slot zou ik maandagochtend om kwart voor 7 weer terugvliegen. En ik dacht mijn vlucht missen gaat me geen tweede keer gebeuren. Dus naast het zetten van mijn wekker (dubbel checken), en het plaatsen van mijn telefoon op een harde ondergrond zodat het alarm meer geluid maakt heb ik zelfs het geluid van mijn telefoon aangezet zodat ik ten minste wakker zou worden als de shuttle bus belt waarom ik niet beneden klaarsta. Nogmaals, wat kan er nou mis gaan?? Voorlopig niks. Ik werd braaf van mijn wekker wakker, de shuttlebus was op tijd en ik was keurig een uur van tevoren op het vliegveld. Tenminste, dat dacht ik! Want toen ik bij de vertrekkende vluchten keek waar ik moest inchecken bleek al snel dat mijn vlucht niet om kwart voor 7 ‘s ochtends, maar om kwart voor 7 ’s avonds vertrok. Geen grapje, ik was daadwerkelijk 12 uur te vroeg… Het verschil tussen am en pm is ook heel klein, waarom niet de hele wereld met de 24 uurs klok werkt is mij een raadsel. En dat was nummer drie… Eigenlijk best wel een prestatie om trots op te zijn. Gelukkig was Wellington echt superleuk en vond ik het helemaal niet erg dat ik nog een dagje extra had. Na een ontbijtje op het vliegveld ben ik dan ook gelijk weer in de bus terug naar de stad gestapt. Hier werd ik best wel raar werd aangekeken omdat ik mijn lachen niet in kon houden over hoe stom ik wel niet was… Maar ik vond het op dat moment gewoon allemaal vrij hilarisch, en bij deze neem vooral allemaal even de tijd om me (terecht) uit te lachen.

Uiteindelijk was alles het waard want ik heb echt een heel leuk weekend gehad. Omdat ik naar een stad ging waar ik niemand kende bedacht ik dat ik maar het beste kon gaan couchsurfen. Via een grote online-community kun je (gratis) bij mensen thuis op de bank slapen. In mijn geval kwam ik terecht bij een Nederlandse kerel die samen met een Engels meisje in een groot appartement vlakbij het centrum woonde. Ik had mijn eigen bed in de woonkamer en kreeg gelijk de sleutel van het huis mee. Nu moest mijn host (zo noem je degene bij wie je mag slapen) het hele weekend werken dus overdag moest ik er alleen op uit. Ook helemaal niet erg, want als je in een huis met 13 mensen woont en je kamer ook nog eens met 2 a 3 anderen moet delen is het best fijn om even een weekendje voor jezelf te hebben. Sterker nog, mijn eerste nacht daar was de eerste keer sinds ik in Nederland vertrokken ben dat ik in mijn eentje in een kamer heb geslapen.

Anyway, op de eerste dag ben ik naar het Nieuw-zeeland museum geweest en heb ik het gezellige centrum van Wellington ontdekt. Het weer was prachtig, en de stad levendig, heel anders dan Christchurch waar sinds de aardbevingen het centrum praktisch verlaten is. ’s Avonds toen mijn host klaar was met werken hebben we snel een pizza gehaald en ons daarna naar de boulevard gehaast (Wellington ligt aan zee) om naar de jaarlijkse Guy Fawkes vuurwerkshow te kijken. Erg tof gedaan, met muziekeffecten en heel, heel, heel veel vuurwerk. Daarna ben ik nog meegeweest met wat vrienden van mijn host om bij iemand thuis nog wat te drinken en spelletjes te spelen. We hadden 2 skateboards bij dus op de terugweg heb ik leren skaten op de verlaten straten van de stad, erg tof om te doen!

De volgende dag heb ik eerst het oude gedeelte van de stad bewonderd, en daarna de berg beklommen om vanaf het hoogste punt van Wellington van het uitzicht te kunnen genieten. Een dag eerder werd ik op straat ineens op mijn schouder getikt, en toen stond daar een gast die ik in Christchurch had ontmoet. Niet echt iemand waarvan ik normaal blij zou worden om hem te zien, een beetje een vreemde kerel, maar toch leuk om een bekend gezicht tegen te komen. We hadden afgesproken de volgende dag even bij te praten dus daar zou ik eind van de middag een terrasje mee pakken. Nu bleek dat hij die dag een ander Nederlands meisje had ontmoet en had meegenomen, wat heel gezellig was. Daarna ben ik met mijn host weer ergens gaan eten, maar hij moest ‘s avonds weer terug naar zijn werk (Deadline ellende) dus toen heb ik met het Nederlandse meisje afgesproken en in een heel leuk tentje nog wat gedronken. Slechts 1 drankje en daarna weer naar huis want ik was op dat moment nog in de veronderstelling dat ik om 5 uur op moest staan en ik wou geen risico’s nemen…

Maandag weer terug in de stad heb ik nog een bezoekje gebracht aan de botanische tuinen, en in de zon, boven op de berg met een fantastisch uitzicht lekker mijn boek uitgelezen. Daarna weer met het Nederlandse meisje afgesproken, en samen hebben we een beetje gewinkeld en een terrasje gepakt. Daarna was het dan toch echt tijd om weer naar huis te gaan, en gelukkig is dat probleemloos verlopen!

Verder heb ik niet meer zoveel spannende dingen meegemaakt, stage lopen, films kijken met mijn huisgenoten, bezoekjes aan het park en regelmatig een avondje drinken of stappen. Ik heb helaas wel een hardloopblessure opgelopen (shin splints) waardoor ik 2,5 week niet heb kunnen rennen, maar dat ben ik nu weer voorzichtig aan het oppakken. Eigen schuld, dat krijg je ervan als je training schema’s maar onzin vind en vanuit het niets gewoon zo hard en zo ver mogelijk gaat rennen… Tot slot begin ik deze week aan mijn laatste week stage, en vrijdag arriveren mijn ouders en zusje al! Ik zal mijn laptop niet meenemen op onze rondreis, dus mijn volgende en laatste verslag zal pas zijn als ik thuis (of onderweg naar huis) ben.

Tot snel allemaal, liefs Sanne